برخی از نگرانی های زیست محیطی در مورد بالن های نایلونی متالیزه وجود داشته است ، زیرا مانند بالن های لاستیکی تخریب نمی شوند و خرد نمی شوند. رهاسازی این نوع بادکنکها در جو برای محیط زیست مضر محسوب می شود. این نوع بالون همچنین می تواند الکتریسیته را روی سطح خود هدایت کند و بالن های فویلی آزاد شده می توانند در خطوط برق گیر کرده و باعث قطع برق شوند. [12]
بالن های آزاد شده می توانند در هر مکانی فرود بیایند ، از جمله در ذخایر طبیعی یا مناطق دیگر که از طریق بلع یا گرفتار شدن می توانند حیوانات را به خطر بیندازند. به دلیل آسیب احتمالی به حیات وحش و تأثیر بسترها بر محیط زیست ، برخی از حوزه های قضایی حتی برای کنترل آزادسازی انبوه بالون ها قانون وضع می کنند. قانون پیشنهادی در مریلند ، ایالات متحده به اینکی ، نهنگ اسپرم پیگمی که پس از بلع بقایا به شش عمل احتیاج داشت ، نامگذاری شد. بزرگترین قطعه آن یک بالون مایلار بود. [13] [14] شورای بالون ، یک سازمان بازرگانی که منافع مشاغل بالون را نمایندگی می کند ، ادعا می کند که هیچ مدرک مستندی وجود ندارد که نشان دهد مرگ هر پستاندار دریایی به عنوان تنها دلیل به بالن های فویل نسبت داده شده است. [15] در انگلستان ، بالن های فویلی که در پارک های بزرگ و باغ وحش ها فروخته می شوند دارای وزن بادکنک هستند تا از جلوگیری از انتشار تصادفی در محیط جلوگیری کنند. [16]
وقتی بالون ها سرانجام به زمین برمی گردند ، روند تخریب را آغاز می کنند. بالن های لاتکس به دلیل توانایی تخریب بیولوژیکی بیشترین کاربرد را دارند. مشکل این مسئله این است که حداقل 4 هفته طول می کشد تا تخریب قابل توجهی از پلیمر در محیط و حدود 6 ماه در محیط های آبی نشان داده شود. [17] [18] این مسئله می تواند بر روی حیات وحش هم در زمین و هم در سیستم های آبی تأثیر بگذارد زیرا حیوانات بادکنک های باد شده را به عنوان غذا ، مواد لانه سازی یا به سادگی چیزی برای بازی اشتباه می گیرند. وقتی این اتفاق می افتد ، می تواند منجر به اثرات منفی برای حیوانات شود. به عنوان مثال ، یک پرنده از یک بالون تخلیه شده به عنوان اجزای لانه خود استفاده می کند. هنگامی که تخمها بیرون می آیند ، آنها در بالون پیچیده می شوند و این می تواند منجر به مرگ شود. [19]
آنتونی آندرادی می گوید که آزاد شدن بالن های لاتکس که به دریا می ریزند ، بلعیدن جدی و / یا خطر گرفتاری حیوانات دریایی است ، زیرا بالن هایی که در آب دریا شناور هستند بسیار کندتر از آنهایی که در هوا قرار دارند ، خراب می شوند. [20] تولیدکنندگان بادکنک غالباً اظهار می کنند که یک بالون لاتکس به دلیل اینکه از ماده ای طبیعی ساخته می شود کاملاً ایمن در محیط آزاد می شود و با گذشت زمان تجزیه زیستی می کند. با این وجود ، تخریب یک بالون لاتکس در صورت نشستن در دریا ممکن است تا یک سال طول بکشد و در این مدت ممکن است یک حیوان دریایی بالون را بلعیده و در صورت مسدود شدن دستگاه گوارش ، از گرسنگی آرام بمیرد.
NABAS (انجمن ملی هنرمندان و تأمین کنندگان بادکنک) ، سازمانی که سبک خود را "انجمن بالون ها و مهمانی های مهمانی" تشکیل می دهد و نماینده صنعت بالن انگلستان است ، [21] رهنمودهایی را برای افرادی که نسخه بالن دارند ، منتشر می کند. [22] برخی از تولیدکنندگان برجسته بالون شروع به توصیه می کنند که از آزاد شدن بالون خودداری کنند ، در عوض ترجیح می دهند بادکنک ها را با وزنه ببندند تا از شناور شدن آنها جلوگیری کند. [23] [24] این توصیه ها همچنین توسط برخی از متخصصان صنعت که با بالن در زمینه طراحی و سرگرمی کار می کنند ، پذیرفته شده است. [25]
- ۹۹/۱۱/۱۲